Grootschalige arbeidsmigratie zorgt altijd voor een gesprek met een bewoners. Mensen vinden het vervelend dat ze niet met hun buren kunnen praten (in dezelfde taal) en vindt dat de gemeente er wat aan moet doen om dit te voorkomen. Er wordt vaak niet aan gedacht dat veel dingen niet mogelijk zijn zonder buitenlandse arbeidskrachten. Zoals bevoorrading van supermarketing, orderpicking in magazijnen of veel plattelandswerkzaamheden.
Maar wat zijn eigenlijk vooroordelen en wat zijn de feiten? Gaat het alleen om tijdelijk verblijf? Mag een Oost-Europeaan hier wel zomaar komen werken? En mag dan alleen de man hier wonen, of zijn hele gezin? In het algemeen lijkt grootschalige huisvesting voor arbeidsmigranten weerstand op te roepen. Als het over mensen gaat met een voornamelijk Poolse afkomst, ontstaat er opeens een mening.
Het antwoord is simpel: de gemeente heeft er weinig over te zeggen. Europese burgers hebben de vrije keuze om te werken waar en wanneer ze willen binnen de EU. Wel kan het gemeentebestuur sturen op wie waar het beste kan verblijven. Om te zorgen voor korte reistijd of om de sociale verhoudingen in bepaalde omgevingen (positief) te beïnvloeden.
De arbeidsmigrant wil graag dicht bij het werk zijn, goed kunnen slapen en eten.
De naburige bewoners van de potentiele huisvestingslocaties hebben aanvankelijk beelden over de arbeidsmigrantenhuisvesting die maar deels kloppen.
Door samen met deze bewoners én initiatiefnemers én gemeente in gesprek te gaan, krijgt iedereen de feitelijke informatie. Dat is een belangrijk stuk in omgevingsmanagement.
Zoek jij duurzame verbinders op sociaal/maatschappelijk gebied neem dan contact met ons op.
